Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

I C 40/14 - uzasadnienie Sąd Rejonowy w Sokółce z 2014-08-12

Sygn. akt I C 40/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 lutego 2014 roku pełnomocnik powoda P. G. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w W. kwoty 5100,00 zł. – stanowiącej roszczenie częściowe – tytułem dopłaty niewypłaconej części odszkodowania przez (...) S.A. w związku z bezpodstawnym potrąceniem zużycia technicznego budynku przez ubezpieczyciela wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29 października 2010 r. do dnia zapłaty. Ponadto, pełnomocnik powoda wnosił o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powyższego pisma pełnomocnik powoda podał, że w dniu 1 stycznia 2010 roku P. G. zawarł z (...) S.A. umowę ubezpieczenia budynków wchodzących w skład gospodarstwa rolnego położonego w K. 21. Przedmiotowa umowa była wznowieniem zawartej klika lat wcześniej polisy ubezpieczeniowej. Zgodnie z postanowieniami umowy, budynki zostały ubezpieczone w wartości rzeczywistej. W polisie oznaczono, że budynek mieszkalny ubezpieczono na sumę ubezpieczenia w wysokości 48800,00 zł. Dnia 8 października 2010 roku w ubezpieczonym budynku wybuchł pożar. Pozwany przyjął odpowiedzialność za szkodę wynikłą z powyższego zdarzenia, oszacowując wartość odszkodowania na kwotę 18852,15 zł., z której to kwoty dokonał potrącenia w związku z zużyciem technicznym na poziomie 62% i ostatecznie wypłacił tytułem odszkodowania kwotę 6983,83 zł. Pismem z dnia 12 stycznia 2011 r. ubezpieczyciel poinformował powoda o podwyższeniu odszkodowania do kwoty 22018,65 zł., potrącił kwotę wynikającą z zużycia technicznego (w wysokości 62%) i dokonał dopłaty odszkodowania do łącznej kwoty 8367,09 zł..

Pozwem z dnia 18 stycznia 2011 roku powód wystąpił o zasądzenie kwoty 100 zł, jako roszczenia częściowego, tytułem dopłaty niewypłaconej części należnego odszkodowania. Wyrokiem z dnia 10 maja 2012 roku (sygn. akt (...)) Sąd Rejonowy w S. zasądził od pozwanego (...) S.A. na rzecz powoda powyższą kwotę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 29.10.2010 roku do dnia zapłaty (w toku procesu). Następnie dnia 10 czerwca 2013 roku powód wystąpił z kolejnym powództwem przeciwko (...) S.A. – domagając się zasądzsenia kwoty 5100,00 zł tytułem dopłaty zaniżonego odszkodowania. Wyrokiem z dnia 4 listopada 2013 roku (sygn. akt (...)) Sąd Rejonowy w S. uwzględnił żądanie powoda.

Pełnomocnik powoda wskazał, iż szkoda została wyceniona na kwotę 23.559,96 zł, zaś P. G. otrzymał łącznie od pozwanego z tytułu wypłaty odszkodowania jedynie kwotę 13567,09 zł.

Zdaniem strony powodowej, pozwany ustalając wysokość należnego powodowi odszkodowania bezpodstawnie zastosował zawyżony stopień zużycia technicznego budynku. Jak podnosił pełnomocnik, ubezpieczyciel winien był przyznać odszkodowanie w pełnej wysokości, bowiem potrącenie zużycia budynku mieszkalnego może być dokonane tylko o wskaźnik zużycia technicznego budynku od momentu objęcia go ubezpieczeniem, do momentu powstania szkody, tj. w niniejszej sprawie za okres od 01.01.2010 roku do dnia 08.10.2010 roku. Na poparcie swojego stanowiska pełnomocnik powoda przytoczył treść i interpretacje art. 68 ust. 1 pkt 2 i art. 69 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Fundusz Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Pełnomocnik powoda wskazał, iż normy zużycia budynków rolniczych powinny być ustalane przez zakład ubezpieczeń, zgodnie z art. 70 ust. 4 ww. ustawy, w oparciu o przepisy prawa budowlanego, przy czym żaden z ówczesnych aktów normatywnych takich wskaźników nie określał. W ocenie strony powodowej stopień zużycia technicznego budynku ustalony został nieprecyzyjnie, w szczególności, że ubezpieczyciel nie uwzględnił kompleksowego remontu domu powoda w 2004 roku. Pełnomocnik powoda podniósł ponadto, iż agenci ubezpieczeniowi w sposób nieprofesjonalny ustalają stopień zużycia technicznego budynku, czyniąc to bez przeprowadzenia oględzin budynku, uwzględnienia remontów kapitalnych i zmian pokrycia. Zakwestionował on także prawidłowość stosowanych przez ubezpieczycieli cenników - zawierających wyłącznie ceny materiałów i usług budowlanych, a pomijających wskaźniki zużycia budynków.

W odpowiedzi na pozew pozwany wnosił o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pisma pełnomocnik ubezpieczyciela potwierdził okoliczności faktyczne przytoczone w pozwie. Wskazał jednak, iż koszt odbudowy budynku został ustalony w toku poprzednich postępowań toczących się pomiędzy stronami, zaś Sąd, z uwagi na treść art. 365 k.p.c. jest związany powyższymi ustaleniami. Z ostrożności procesowej podniósł również, iż uwzględnienie powództwa możliwe jest jedynie do kwoty 2595,96 zł. Pozwany wskazał, iż w przypadku dopuszczenia dowodu z opinii biegłego stopień zużycia budynku powinien być ustalany od dnia 01.01.2004 roku do dnia 8.10.2010 roku..

W odpowiedzi na powyższe strona powodowa wskazała, iż z uwagi na treść art. 68 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy niemożliwym jest opieranie się w niniejszym postępowaniu na sporządzonej w toku poprzedniego postępowania opinii biegłego, bowiem jej zakres był niezgodny z treścią powyższego przepisu. Wniosł ponadto o oddalenie wniosku pozwanego o rozszerzenie tezy dowodowej w zakresie opinii biegłego w przedmiocie zużycia technicznego budynku.

Pismem z dnia 3 lipca 2014 roku powód rozszerzył powództwo, wnosząc o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 8973,23 zł – stanowiącej roszczenie częściowe – tytułem dopłaty niewypłaconej części odszkodowania w związku z bezpodstawnym potrąceniem zużycia technicznego budynku przez ubezpieczyciela, wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 29 października 2010 roku do dnia zapłaty.

Strony na rozprawie podtrzymały swoje stanowiska. Do protokołu posiedzenia z dnia 15 kwietnia 2014 roku załącznik złożył pełnomocnik pozwanego. W piśmie powyższym wskazał, iż zgodnie ze stanowiskiem strony powodowej kwestia możliwości uwzględnienia zużycia technicznego jedynie za okres od dnia zawarcia ostatniej umowy ubezpieczenia do dnia wystąpienia szkody została przesądzona prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w B..

Sąd ustalił, co następuje:

Powód P. G. zawarł w dniu 1 stycznia 2010 r. z pozwanym (...) S.A. umowę ubezpieczenia budynków wchodzących w skład gospodarstwa rolnego położonego w K. 21, gmina S.. Powyższa umowa została zawarta na okres od dnia 01 stycznia 2010 r. do dnia 31 grudnia 2010 r. i stanowiła kontynuację poprzedniego ubezpieczenia zawieranego z pozwanym, co potwierdzała polisa o numerze (...). Suma ubezpieczenia budynku mieszkalnego została określona na kwotę 48800,00 zł., zaś łączna wysokość należnej z tytułu ubezpieczenia składki opiewała na kwotę 281 zł.. W umowie określono, że budynki zostały ubezpieczone w wartości rzeczywistej.

W dniu 08 października 2010 r. w ubezpieczonym budynku wybuchł pożar. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany ubezpieczyciel przyjął odpowiedzialność za przedmiotową szkodę i po ostatecznej weryfikacji ustalił wysokość należnego odszkodowania na kwotę 22.018,65 zł., wypłacając powodowi odszkodowanie w wysokości 8367,09 zł. Wyrokiem z dnia 10 maja 2012 r. Sąd Rejonowy w S. w sprawie sygn. akt (...)zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda P. G. kwotę 100 zł. wraz z ustawowymi odsetkami w stosunku rocznym w wysokości 13% od dnia 29 października 2010 r. do dnia zapłaty. Powyższe rozstrzygnięcie wyrokiem Sądu Okręgowego w B. II Wydział Cywilny Odwoławczy z dnia 12 października 2012 r., sygn. akt (...)zostało utrzymane w mocy.

Sąd Rejonowy w S., prawomocnym wyrokiem z dnia 4 listopada 2013 roku (sygn. akt (...)) zasądził od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda kwotę 5100,00 zł wraz ustawowymi odsetkami od dnia 29.10.2010 roku do dnia zapłaty. Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dokumenty dołączone akt sprawy (...)i (...)Sądu Rejonowego w S..

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu wytoczone powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Artykuł 67 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Fundusz Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 2013, poz. 392, j.t.).wskazuje, że z tytułu ubezpieczenia budynków rolniczych przysługuje odszkodowanie za szkody powstałe w budynkach na skutek zdarzeń losowych w postaci: ognia, huraganu, powodzi, podtopienia, deszczu nawalnego, gradu, opadów śniegu, uderzenia pioruna, eksplozji, obsunięcia się ziemi, tąpnięcia, lawiny lub upadku statku powietrznego.

W niniejszej sprawie poza sporem była zasada odpowiedzialności pozwanego - w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia budynków wchodzących w skład gospodarstw rolnych od ognia i innych zdarzeń losowych - za skutki wypadku ubezpieczeniowego, tj. pożaru z dnia 8 października 2010 roku. Wątpliwości nie budziło, iż w chwili zdarzenia budynki wchodzące w skład gospodarstwa rolnego były objęte ochroną ubezpieczeniową zawartej pomiędzy stronami umowy oraz, iż powodowi przysługuje odszkodowanie w związku ze szkodą wywołaną przez pożar.

Osią sporu między stronami była natomiast wysokość należnego odszkodowania. Powód uważał, iż kwota wypłacona przez ubezpieczyciela w toku postępowania likwidacyjnego oraz w wykonaniu orzeczeń Sądu z dnia 10 maja 2012 roku i dnia 4 listopada 2013 roku jest zbyt niska, w związku z powyższym wystąpił ze stosownym powództwem do sądu, przy czym wniósł o zasądzenie kwoty wyższej, niż wynikająca z ustaleń Sądu poczynionych w toku poprzednich postępowań toczących się pomiędzy stronami. Pozwany wskazywał, iż powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem Sąd z uwagi na treść art. 365 k.p.c. jest związany uprzednio dokonanymi ustaleniami w zakresie kosztu odbudowy budynku, a w związku z tym również w zakresie wysokości przysługującego powodowi odszkodowania.

W opinii Sądu niewątpliwym jest, iż wyroki wydane w poprzednich sprawach jakie toczyły się między stronami o częściowe odszkodowanie ((...), (...)) wiążą Sąd prowadzący sprawę niniejszą, lecz tylko co do zasady wyrażającej się tym, że pozwany odpowiada względem powoda za szkodę powstałą w wyniku pożaru z dnia 8 października 2010 roku. Sąd nie jest natomiast związany w obecnym procesie wysokością szkody jaką określił biegły w poprzedniej sprawie i która stanowiła podstawę do uwzględnienia przez Sąd w całości poprzednich powództw. Sąd podziela przy tym utrwalony w orzecznictwie pogląd, iż moc wiążąca orzeczenia odnosi się wyłącznie do treści jego sentencji. Nie mają zaś mocy wiążącej ani poglądy prawne wyrażone w uzasadnieniu orzeczenia, ani zawarte w nim motywy i ustalenia faktyczne (por. wyrok SN z dnia 8 czerwca 2005 roku, V CK 702/04, Lex 402284, wyrok SN z dnia 13 marca 2008 roku, III CSK 284/07, Lex nr 380931, wyrok SN z dnia 15 listopada 2007 roku, II CSK 347/07, Lex nr 345525).

Sporną pomiędzy stronami w niniejszej sprawie była przy tym kwestia dopuszczalności potrącenia zużycia budynku mieszkalnego o wskaźnik zużycia technicznego budynku liczony od dnia 1 stycznia 2004 roku, tj. od objęcia budynku ubezpieczeniem z tytułu pierwszej zawartej pomiędzy stronami umowy ubezpieczenia, zamiast od momentu objęcia go ubezpieczeniem z tytułu umowy obowiązującej w dniu powstania szkody – w wyniku wznowienia ubezpieczenia.

Do ustalenia szkody w ubezpieczeniu zastosowanie mają zasady prawa odszkodowawczego, z odpowiednimi modyfikacjami wynikającymi z zasad określających sposoby obliczania wysokości szkody, wynikających zwłaszcza z zawartych przez strony umowy ubezpieczenia umów i ogólnych warunków ubezpieczenia, a także regulacje ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych.

Jak stanowi art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.
W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (§ 2 art. 361 k.c.).Kodeks cywilny statuuje zasadę pełnego odszkodowania, przy czym jego wysokość nie może przewyższać wartości faktycznie poniesionej szkody.

Stosownie zaś do art. 68 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy w razie zaistnienia zdarzenia ubezpieczeniowego, należne ubezpieczonemu odszkodowanie ustala się, z uwzględnieniem art. 69, na podstawie: 1) cenników stosowanych przez zakład ubezpieczeń; ustalenie wysokości szkody na podstawie tych cenników następuje w każdym przypadku niepodejmowania odbudowy, naprawy lub remontu budynku; 2) kosztorysu wystawionego przez podmiot dokonujący odbudowy lub remontu budynku, odzwierciedlającego koszty związane z odbudową lub remontem, określone zgodnie z obowiązującymi w budownictwie zasadami kalkulacji i ustalania cen robót budowlanych - przy uwzględnieniu dotychczasowych wymiarów, konstrukcji, materiałów i wyposażenia; jeżeli suma ubezpieczenia została ustalona według wartości rzeczywistej, uwzględnia się również faktyczne zużycie budynku od dnia rozpoczęcia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń do dnia powstania szkody.

W ocenie Sądu wątpliwości nie powinno budzić, iż wskazane w powyższym przepisie objęcie budynku ubezpieczeniem odnosi się do rozpoczęcia odpowiedzialności z tytułu umowy ubezpieczenia, którą objęta była nieruchomość w chwili powstania szkody, nie zaś pierwszej umowy zawartej między ubezpieczycielem, a ubezpieczającym. Zauważyć jednocześnie należy, iż kwestia dotychczasowego zużycia budynków (do momentu zawarcia umowy ubezpieczenia) powinna zostać uwzględnione przez ubezpieczyciela – jako profesjonalistę - przy zawieraniu przez strony powyższej umowy. Zgodnie bowiem z treścią art. 62 wyżej powoływanej ustawy obowiązek ustalenia wysokości należnej składki, a zatem także ocena stanu technicznego i stopnia zużycia budynków spoczywa na ubezpieczycielu jako podmiocie profesjonalnym. Co więcej w przypadku wznowienia umowy zgodnie z art. 62, (...) S.A. ma możliwość weryfikacji tych danych, co wynika z treści art. 62 ust. 1e tejże ustawy. W świetle powyższego skutki ewentualnego nieprecyzyjnego ustalenia stopnia zużycia budynków w momencie zawierania umowy ubezpieczenia, z wyjątkiem sytuacji gdy byłoby to niezależne od ubezpieczyciela (np. ubezpieczyciel został celowo wprowadzony w błąd przez ubezpieczającego), obciążają pozwanego. Natomiast na chwilę likwidacji szkody uwzględnia się stopień zużycia budynku pomiędzy datą zawarcia umowy (obowiązującej w chwili powstania szkody), a chwilą powstania szkody.

W postępowaniu dowodowym w przedmiotowej sprawie wykorzystane zostały dowody z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy (...)oraz (...)Sądu Rejonowego w S.oraz dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu budownictwa.

W sporządzonej opinii z dnia 18 czerwca 2014 roku biegły sądowy J. J. podał, iż w jego ocenie wyliczenia w przedmiocie kosztów usuwania skutków pożaru dokonane w sporządzonej przez niego opinii z dnia 23 listopada 2011 roku – w związku ze sprawą (...), zostały dokonane w sposób prawidłowy. Koszty te wynosiły łącznie 22768,55 zł. Biegły opierając się na stosownych badaniach, m.in. prof. H., przyjął, iż trwałość budynku położonego we wsi N., jako budynku o konstrukcji murowanej, wynosi 100 lat, przy czym założył, iż budynek był użytkowany w sposób normalny. Dokonując obliczeń stopnia zużycia powyższego budynku biegły zastosował metodę czasową używaną przy złej gospodarce, zaś zgodnie z jego opinią stopień ten w okresie od 1 stycznia 2010 roku do 8 października 2010 roku zwiększył się o 1 %. Wartość nakładów poniesionych na likwidację szkody – po uwzględnieniu zużycia w przedziale czasu od 1 stycznia 2010 roku do 8 października 2010 roku – wyniosła 22540,32 zł. Należy jednocześnie podkreślić, że opinia sporządzona w sprawie o sygn. akt (...) została wykonana na podstawie tych samych okoliczności faktycznych i dokumentów, jak podnoszone w niniejszej sprawie.

Zdaniem Sądu opinia sporządzona przez biegłego J. J. stanowi wartościowy materiał dowodowy, który oceniać należy jako kompletny i zupełny. Biegły do zleconych mu czynności podszedł z odpowiednią wnikliwością i rzetelnością, w przejrzysty sposób przedstawił ustalenia co do stanu technicznego budynku, prawidłowości kosztorysów wynikających z opinii biegłego sporządzonej w sprawie (...), sposobu ustalania stopnia zużycia technicznego. W ocenie Sądu powyższa opinia jest pełna i stanowi wiarygodny dowód w niniejszej sprawie. Zauważyć jednocześnie należy, iż za uznaniem ustaleń zawartych w opinii za właściwe przemawia również okoliczność, iż żadna ze stron postępowania nie kwestionowała prawidłowości wyliczeń zawartych w niniejszej opinii, a pozwany wnosił jedynie o jej uzupełnienie poprzez wyliczenia stopnia zużycia budynku za dłuży okres, tj. od dnia 1 stycznia 2004 roku do dnia 8 października 2010 roku.

Odnosząc się do powyższego wniosku strony wskazać należy, iż zgodnie z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są jedynie fakty mające istotne znaczenie dla sprawy, w związku z czym wnioski dowodowe zmierzające do udowodnienia okoliczności nieistotnych podlegają oddaleniu. Stopień zużycia budynku w okresie przed objęciem budynku ochroną ubezpieczeniową wynikającą z polisy nr (...), z uwagi na wskazaną wyżej treść art. 69 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Fundusz Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, nie miał znaczenia w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu – za odpowiednią sumę odszkodowania należało uznać kwotę ustaloną przez biegłego J. J. w opinii z dnia 18 czerwca 2014 roku – 22540,32 zł. Z uwagi zaś na fakt, iż pozwany ubezpieczyciel jak dotąd wypłacił pozwanemu z tytułu odszkodowania kwotę 13567,09 zł roszczenie powoda o wypłatę pozostałej kwoty 8973,23 zł uznać należało za zasadne.

Mając na względzie poczynione w sprawie ustalenia potwierdzające zarówno fakt zaistnienia szkody, jak też istnienie podstaw do przypisania odpowiedzialności pozwanemu jako ubezpieczycielowi, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8973,23 złotych wraz z należnymi z tytułu opóźnienia w świadczeniu odsetkami ustawowymi na podstawie art. 481 § 1 k.c. od dnia 29 października 2010 r., do dnia zapłaty. Zasądzona w przedmiotowym postępowaniu kwota stanowi dopłatę niewypłaconej części odszkodowania w stosunku do otrzymanej uprzednio od ubezpieczyciela kwoty 13567,09 zł.

Zgodnie z art. 817 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku (§1). Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1 (§2).

Sąd uznał, że właściwą datą wymagalności roszczenia o zapłatę odszkodowania – datą początkową obowiązku zapłaty odsetek z tytułu opóźnienia się przez ubezpieczyciela
(art. 481 k.c.) – jest dzień 29 października 2010 r. W tym dniu, pozwany zajął ostateczne stanowisko w przedmiocie przyznania odszkodowania, uznał swoją odpowiedzialność wobec powoda i wydał decyzję o przyznaniu odszkodowania.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Na powyższe składała się uiszczona przez powoda opłata od pozwu w łącznej wysokości 466 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, koszty poniesione z uwagi na konieczność sporządzenia opinii biegłego sądowego w kwocie 432,55 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1200 zł.

Koszty zastępstwa procesowego ustalono na podstawie § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2013, poz. 490 j.t.).

Powód nadpłacił koszty sądowe w kwocie 1067,45 złotych, które na podstawie art. 84 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 roku, Nr 90, poz. 594 ze zm.) Sąd nakazał mu zwrócić.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Halina Brechun
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Sokółce
Data wytworzenia informacji: