Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Sokółce

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2014 roku

Sąd Rejonowy w Sokółce w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Wojciech Januszkiewicz

Protokolant Anna Ościłowicz

w obecności Prokuratora -

po rozpoznaniu dnia 6 marca 2014 roku sprawy K. C. (1)

urodzonego (...)

w S. syna J.

oskarżonego o to, że: I. W dniu 30 sierpnia 2013 roku około godziny 19:45 w S. na Ul. (...) kierował samochodem osobowym marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości: 2.91 promila alkoholu etylowego we krwi

tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

II. W dniu 30 sierpnia 2013r. około godziny 19:45 w S. na ul. (...) kierując samochodem osobowym marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 2.91 promila alkoholu etylowego we krwi, naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym powodując wypadek drogowy w ten sposób, że na zakręcie zjechał na przeciwległy pas ruchu po czym uderzył w samochód A. (...) o nr rejestracyjnym (...)-4 w wyniku czego kierujący tym pojazdem Y. Y. doznał złamania prawej kości piętowej, które to spowodowało naruszenie czynności narządu ciała trwające dłużej niż 7 dni

tj. o czyn z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk

orzeka

1.  Oskarżonego K. C. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu w punkcie I. czynu i za to, na mocy art. 178a § 1 kk, skazuje go, na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

2.  Oskarżonego K. C. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu w punkcie II. czynu i za to, na mocy art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk, skazuje go na karę 1 (jeden) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk orzeczone w punktach 1. i 2. kary pozbawienia wolności łączy i wymierza oskarżonemu K. C. (1) karę łączną 1 (jeden) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności;

4.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza tytułem próby na okres 4 (cztery) lat;

5.  na podstawie art. 71 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego 100 (sto) stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięć) złotych;

6.  na podstawie art. 42 § 2 kk, w związku z popełnieniem przez oskarżonego czynu opisanego w punkcie I., orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzy) lat;

7.  na podstawie art. 42 § 2 kk, w związku z popełnieniem przez oskarżonego czynu opisanego w punkcie II., orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięć) lat;

8.  na podstawie art. 90 § 2 kk orzeczone w punktach 6. i 7. zakazy prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych łączy i orzeka wobec oskarżonego łączny zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 5 (pięć) lat;

9.  na podstawie art. 63 § 2 kk na poczet orzeczonego łącznego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 30 sierpnia 2013 roku;

10.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka od oskarżonego K. C. (1) na rzecz pokrzywdzonego Y. Y. kwotę 7000 (siedem tysięcy) złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

11.  zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygnatura akt II K 970/13

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 sierpnia 2013 roku około godziny 19,45 Ł. F. (1) jechał swoim skuterem ulicą (...) w S. od wysokości ulicy (...) w stronę centrum S.. W pewnej chwili poczuł uderzenie w prawy łokieć i zobaczył, ze wyprzedził go czerwony samochód typu kombi marki F. (...) nr rejestracyjny (...). Następnie, F. pojechał dalej i na wysokości ulicy (...) samochód ten zjechał na lewy pas ruchu, bez hamowania i uderzył w samochód marki A. (...) na białoruskich numerach rejestracyjnych (...)-4. Jeszcze przed zderzeniem, kierujący samochodem A., widząc jadący na niego samochód podjął zabiegi obronne - zjeżdżając maksymalnie na prawo i prawie wyhamowując - ale nie okazały się one nieskuteczne. Doszło do zderzenia czołowego. Samochód A. siłą uderzenia został odrzucony do tyłu.

Okazało się, że w samochodzie F. znajdował się tylko kierowca, którym był K. C. (1), zaś A. kierował Y. Y., z którym jechał A. Y.. Y. Y. doznał złamania prawej kości piętowej, które to spowodowało naruszenie czynności narządu ciała trwające dłużej niż 7 dni.

W toku kolejnych czynności ustalono, że C. w trakcie kierowania pojazdem po drodze publicznej miał we krwi 2,91 promila alkoholu.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o następujące dowody: zeznania Ł. F. (k. 19-20), zeznania Y. Y. (k. 28-29, 99-100, 109-110), zeznania M. A. (k. 52v-53), zeznania T. K. k. 81-82), zeznania A. Y. (k. 97-98),wyjaśnienia oskarżonego (k. 88-89, 106, 117v118, 141-142), notatki urzędowe (k. 1, 2, 4, 5, 32), protokół użycia alkomatu (k. 6, 7, 16), świadectwa wzorcowania (k. 8-9), protokół oględzin (k. 10-11, 13-14, 23-24), sprawozdanie z badania krwi (k. 47), protokół pobrania krwi (k. 48), opinie biegłego (k. 60-61).

Przesłuchany w charakterze podejrzanego i oskarżonego K. C. przyznał się do winy i wyjaśnił, że bardzo żałuje tego, że spowodował wypadek. Przeprosił pokrzywdzonego. Wskazał, że po wypadku przestał spożywać alkohol i jest to dla niego nauczka do końca życia. Wyjaśnił, że alkohol spożywał bezpośrednio przed zdarzeniem – wypił sam butelkę wódki. Jako przyczynę zachowania wskazał przejęcie się jakimś wydarzeniem, ale nie wyjaśnił jakim.

Sąd zważył, co następuje:

Wina i okoliczności popełnienia zarzuconych oskarżonemu czynów nie budziły żadnych wątpliwości.

Na wstępie należy zaznaczyć, że w sprawie niniejszej brak było sporu co do faktu popełnienia przez oskarżonego obu zarzuconych mu czynów. Całość materiału dowodowego wskazuje na to, ustalenia winy oskarżonego i okoliczności czynu nie były kwestionowane. Stąd też sąd nie miał kłopotów zarówno z ustaleniem stanu faktycznego, gdyż wszelkie dowody prowadziły do jednorodnych wniosków, nie było tym samym trudności z oceną materiału dowodowego.

W tym miejscu można wymienić, że o winie oskarżonego wskazują następujące dowody, które sąd uznał za wiarygodne: zeznania świadków Ł. F. (k. 19-20), zeznania M. A. (k. 52v-53), zeznania Y. Y. (k. 28-29, 99-100, 109-110), zeznania T. K. k. 81-82), zeznania A. Y. (k. 97-98),wyjaśnienia oskarżonego (k. 88-89, 106, 117v118, 141-142), notatki urzędowe (k. 1, 2, 4, 5, 32), protokół użycia alkomatu (k. 6, 7, 16), świadectwa wzorcowania (k. 8-9), protokół oględzin (k. 10-11, 13-14, 23-24), sprawozdanie z badania krwi (k. 47), protokół pobrania krwi (k. 48), opinię biegłego (k. 60-61).

Dowody te bez żadnych wątpliwości ukazały rzeczywisty przebieg wydarzeń i nie pozwoliły na odrębną interpretację. Wynika z nich jednoznacznie, że oskarżony spożywał alkohol bezpośrednio przed jazdą samochodem i spowodowaniem wypadku. Zeznania świadków w połączeniu z dokumentacją sporządzoną przez policjantów pozwoliły na prawidłowe ustalenie poszczególnych czynności podejmowanych oskarżonego i etapów zdarzeń. Zachowanie się oskarżonego było obserwowane przez szereg świadków, z których każdy jest obcą osobą dla oskarżonego i nie ujawniły się żadne okoliczności, które mogły wskazywać, że świadkowie ci zeznali nieprawdę.

Dowodom tym sąd dał wiarę, gdyż są ze sobą spójne i tworzą jednolity obraz zdarzeń z dnia 30 sierpnia 2013 roku.

Dowody w postaci protokołów oględzin, protokołu badania krwi oskarżonego potwierdzają fakty, że miał miejsce wypadek drogowy oraz że oskarżony był w stanie nietrzeźwości i do ich wiarygodności również nie mogło być wątpliwości.

Nie nastręczało również żadnych trudności ustalenie charakteru obrażeń, jakich doznał pokrzywdzony Y. Y.. Stosowna dokumentacja lekarska i opinie biegłego z zakresu medycyny sądowej potwierdzają, że Y. Y. doznał złamania prawej kości piętowej, które to spowodowało naruszenie czynności narządu ciała trwające dłużej niż 7 dni.

Zeznania świadka G. C. (k. 142-143) były jedynie pomocne w ustaleniu sytuacji rodzinnej oskarżonego i majątkowej. Do ustaleń faktycznych nie wniosły niczego.

Reasumując, zgromadzone w sprawie dowody jednoznacznie wykazały, że oskarżony swoim postępowaniem wypełnił wszelkie znamiona obu zarzuconych mu występków.

Brak było wątpliwości co do zasadności zarzutu pierwszego – czynu z art. 178a par. 1 kk. Nie ulega wątpliwości, że oskarżony poruszał się w dniu 30 sierpnia 2013 roku około godziny 19:45 w S. na ul. (...) kierował samochodem osobowym marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości. We krwi oskarżonego znajdowało się 2.91 promila alkoholu etylowego, co znacznie przekraczało określoną w art. 115 kk dopuszczalną wartość, która w ww. przepisie została ustalona na 0,5 promila.

Odnosząc się do czynu z punktu II., bezsprzecznym było, że w dniu 30 sierpnia 2013 r. około godziny 19:45 w S. na ul. (...) kierując samochodem osobowym marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 2.91 promila alkoholu etylowego we krwi, naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym powodując wypadek drogowy w ten sposób, że na zakręcie zjechał na przeciwległy pas ruchu po czym uderzył w samochód A. (...) o nr rejestracyjnym (...)-4, w wyniku czego kierujący tym pojazdem Y. Y. doznał złamania prawej kości piętowej, które to spowodowało naruszenie czynności narządu ciała trwające dłużej niż 7 dni. Tym samym oskarżony wypełnił znamiona występku z art. 177 par. 1 kk, a dodatkowo kwalifikacja prawna czynu winna była być uzupełniona o art. 178 par. 1 kk (stan nietrzeźwości sprawcy wypadku). Oskarżony naruszył dodatkowo (poza kierowanie w stanie nietrzeźwości) jednocześnie inne normy regulujące ruch drogowy. Były to zasady wymienione w art. art. 16 ust. 1, 19 ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym.

Nie było również wątpliwości, co do faktu, że w chwili popełnienia przestępstw oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości. W tym celu wykonano badanie na zawartość alkoholu we krwi oskarżonego. Z protokołu wynika, że w powietrzu wydychanym przez oskarżonego wykryto stężenie alkoholu, które przekraczało dopuszczalną wartość i stanowiło o zaistnieniu występku z art. 178a par. 1 kk – 2,91 promila.

Przy wymiarze kary sąd miał na uwadze zarówno okoliczności obciążające jak i łagodzące.

Do okoliczności obciążających sąd zaliczył:

- tragiczne skutki dla zdrowia pokrzywdzonego, fakt, że przez bardzo długi okres będzie wracał do pełnej sprawności, o ile w ogóle to nastąpi. W tym miejscu należy podkreślić, że z uwagi na zupełnie niezależne od oskarżonego okoliczności wypadek nie miał daleko dalej tragicznych skutków (w tym śmiertelnych), niemniej pamiętać trzeba, że oskarżony uczynił w zasadzie wszystko, co leżało po jego stronie, aby te skutki urzeczywistnić. Stąd też sąd uznaje czyn i zachowanie się oskarżonego za szczególnie wysoko społecznie szkodliwe i zasługujące na wyjątkowo silne napiętnowanie.

- wyjątkowo wysokie stężenie alkoholu we krwi oskarżonego oraz bardzo wysoką społeczną szkodliwość czynów popełnionych przez oskarżonego,

- wielką brawurę i kompletny brak odpowiedzialności za swoje czyny oraz za zdrowie i życie innej osoby,

- fakt, że oskarżony miał pełną świadomość i pewność co do tego, że znajduje się co najmniej w stanie po użyciu alkoholu, a mimo to kierował pojazdem w sposób nadzwyczaj brawurowy.

Do okoliczności łagodzący sąd zaliczył:

- fakt wcześniejszej niekaralności oskarżonego,

- przyznanie się do winy i złożenie szczegółowych i szczerych wyjaśnień, co również przyczyniło się do sprawnego wyjaśnienia wszelkich okoliczności sprawy,

- warunki osobiste oskarżonego – ma na utrzymaniu piątkę małoletnich dzieci, prowadzi gospodarstwo rolne.

Mając powyższe okoliczności na uwadze oraz kierując się dyrektywami wymiaru kary z art. 53 kk i następnych sąd wymierzył oskarżonej następujące kary i środki karne:

–

za czyn z punktu I. (z art. 178a par. 1 kk) karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

–

za czyn z punktu II. (z art. 177 par. 1 kk w zw. z art. 178a par. 1 kk) karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na zasadzie art. 85 kk, art. 86 par. 1 kk sąd orzekł wobec oskarżonego karę łączną na zasadzie całkowitej absorpcji, mając na względzie bliskość przedmiotową obu przypisanych jej czynów.

Sąd uznał, że wobec oskarżonego można było postawić pozytywną prognozę kryminologiczną i warunkowo zawiesić wykonanie kary łącznej pozbawienia wolności. Za możliwością zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności przemawiały następujące okoliczności: fakt wcześniejszej niekaralności oskarżonego, fakt, że oskarżony wykazał szczerą skruchę za popełnione czyny oraz to, że osadzenie oskarżonego w zakładzie karnym postawi w bardzo trudnej sytuacji rodzinę oskarżonego.

Mając jednak na uwadze tragiczne konsekwencje czynu oskarżonego, bardzo wysoką społeczną szkodliwość czynów mu przypisanych okres próby musiał być odpowiednio długi, gdyż sytuacja, w której w tego typu sprawach stosowane jest warunkowe zawieszenie wykonania kary musi być oceniona jako wyjątkowa. Stąd też sąd orzekł, że czteroletni okres warunkowego zawieszenia wykonania kary będzie wystarczający do sprawdzenia, czy postawiona niniejszym orzeczeniem pozytywna prognoza okazała się słuszna czy nie.

Wobec warunkowego zawieszenia wykonania kary głównej pozbawienia wolności sąd, dla ukazania oskarżonemu karygodności jego zachowania, orzekł karę dodatkową – karę grzywny. Jej wysokość sąd ustalił na 100 stawek dziennych, ustalając jedną stawkę na kwotę 10 zł, ponieważ sytuacja majątkowa oskarżonego i jego rodziny jest trudna.

Z uwagi na popełnienie przez oskarżonego dwu czynów, przy których orzeczenie środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest obligatoryjne, sąd orzekł ten zakaz w przypadku czynu I. w wymiarze 3 lat, zaś za II. czyn w wysokości 5 lat, obejmując nim wszelkie pojazdy mechaniczne. Na podstawie art. 90 par. 2 kk oba te zakazy zostały połączone w jeden zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez 5 lat, sąd miał na względzie fakt, że oskarżony naruszył w stopniu szczególnie godnym napiętnowania przepisy o bezpieczeństwie w ruchu drogowym, stąd też uznanie, że jedynie wieloletnia eliminacja oskarżonego z uczestniczenia w ruchu drogowym jako kierowca zapewni bezpieczeństwo innym użytkownikom dróg jakimikolwiek pojazdami mechanicznymi w tym ciągnikami rolniczymi.

Na podstawie art. 63 § 2 kk sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia jego zatrzymania 30 sierpnia 2013 roku.

Sąd uwzględnił w całości wniosek pokrzywdzonego o zadośćuczynienie w kwocie 7000 zł zgłoszony w trybie art. 46 § 1 kk. Sąd uznał go za zasadny w całości mając na względzie krzywdę, jaką poniósł pokrzywdzony w wyniku działania oskarżonego, szeroki zakres obrażeń i ich dolegliwość w życiu codziennym.

Natomiast z uwagi na trudną sytuację majątkową oskarżonego, sąd zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych.