Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Sokółce

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 grudnia 2013 roku pełnomocnik powoda P. Z. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) Usługi (...) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. w S. kwoty 1.510,00 złotych stanowiącej roszczenie częściowe tytułem odszkodowania za uszkodzenie ciągnika samochodowego marki D. (...) o nr rejestracyjnym (...) - w związku ze zdarzeniem z dnia 4 sierpnia 2011 roku z ustawowymi odsetkami od dnia 12 października 2011 roku do dnia zapłaty, a także o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Uzasadniając powyższe żądania pełnomocnik powoda podał, że w dniu 4 sierpnia 2011 roku około godz. 8:30 – z winy S. K. (1) wykonującego manewr cofania ładowarką D. - doszło do kolizji pojazdów, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd D. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Powód dokonał naprawy powyższego pojazdu, ponadto zmuszony był wynająć pojazd zastępczy na czas nieprzewidzianego postoju, przy czym łączny koszt najmu ciągnika siodłowego oraz naczepy wynosił 10 824,00 złote. Pozwana spółka nie wypłaciła powodowi odszkodowania za powstałą szkodę.

Legitymację procesową powód wywodził z umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 19 marca 2013 roku pomiędzy (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. a P. Z. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) Usługi (...).

Pismem z dnia 2 lipca 2014 roku (k.118) reprezentujący powoda pełnomocnik dokonał modyfikacji wytoczonego powództwa poprzez zażądanie zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 17 086,22 zł – stanowiącej roszczenie częściowe tytułem należnego powodowi odszkodowania za uszkodzenie ww. ciągnika samochodowego marki D. (...) – w związku ze zdarzeniem z dnia 4 sierpnia 2011 roku - wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 października 2011 roku do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew opatrzonej datą 24 stycznia 2014 r. (k.38-41) pozwane (...) S.A. z siedzibą w S. wniosło o oddalenie powództwa w całości i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym i kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając zajęte stanowisko pełnomocnik pozwanego potwierdził fakt zaistnienia kolizji pojazdów dnia 4 sierpnia 2011r. oraz tę okoliczność, że pojazd – ładowarka D. w dniu zdarzenia był ubezpieczony w zakresie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A. w S.. Strona pozwana wskazała, iż po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego nr (...) odmówiła przyjęcia odpowiedzialności za powstałą szkodę, ponieważ nie powstała ona w związku z ruchem ładowarki jako środka komunikacji. W jej ocenie odpowiedzialność ubezpieczyciela za szkodę wyrządzoną przez pojazd wolnobieżny może być rozpatrywana tylko wówczas, gdy w chwili powstania szkody poruszał się on jako mechaniczny środek komunikacji – transportu. Do zdarzenia z dnia 4 sierpnia 2011 roku doszło w związku z wykonywaniem przez pojazd D. prac ładunkowych, a więc podczas działania w charakterze maszyny specjalistycznej. Pozwany powyższe stanowisko podtrzymywał w toku całego postępowania sądowego.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 4 sierpnia 2011 roku podczas prac przeładunkowych na terenie placu należącego do firmy (...) S.A. w S. na Os. (...) kierujący ładowarką marki D. S. K. (1), wykonując manewr cofania, nie zachował należytej ostrożności i uderzył w kierowany przez A. W. ciągnik siodłowy D. (...) o nr rej. (...) z naczepą (...)Fach (...) o nr rej. (...). Sprawca kolizji – S. K. (1) – kierował wówczas pojazdem za zgodą posiadacza pojazdu (akta szkody k. 28, zeznania świadka A. W. k. 36, zeznania świadka S. K. (2) k. 71 -72). W wyniku opisanego wyżej zdarzenia doszło do uszkodzenia ciągnika siodłowego, przy czym w celu przywrócenia stany poprzedniego niezbędna była wymiana dolnej skrzyni progu prawego, lewego przedłużenia progu, osłonki lewej strony, skrzynki progu prawego, stopnia dolnego prawego, spojlera bocznego prawego, dźwigni nastawnej prawej, korka wlewu oleju, pomostu prawego, lewego błotnika tylnej osi, wspornika błotnika lewego, zbiornika oleju, filtra i jarzma zbiornika oleju, oleju hydraulicznego, naprawy zderzaka prawego, ściany tylnej, siodła - sprzęgu ciągnika z naczepą, a także lakierowania osłony, skrzyni progu i stopnia, prawego, spoilera bocznego, zderzaka oraz ściany tylnej.

W chwili zdarzenia właściciel pojazdu (...) sp. z o.o. z siedzibą w Ł. - posiadał aktualne ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów w (...) S.A., potwierdzone polisą nr (...). W owej polisie jako użytkownika pojazdu wskazano (...) S.A. z siedzibą w B. (akta szkody k. 28).

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, decyzją z dnia 26 sierpnia 2011 roku, (...) S.A. odmówiło powodowi wypłaty odszkodowania wskazując, iż szkoda winna zostać zgłoszona i zlikwidowana z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej działalności gospodarczej właściciela pojazdu (k. 57).

(...) sp. z o.o. z siedzibą w O. z tytułu naprawy przedmiotowego pojazdu wystawiło fakturę VAT z dnia 10 listopada 2011 roku o nr (...) oraz fakturę VAT z dnia 2 grudnia 2011 roku o nr (...) - na łączną kwotę 23.873,41 zł netto, tj. 29.364,29 zł brutto (k.10- 11).

Umową przelewu wierzytelności zawartą z (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. w dniu 19 marca 2013 roku powód nabył wierzytelność wobec pozwanego towarzystwa ubezpieczeniowego o zapłatę odszkodowania z tytułu uszkodzenia pojazdu marki (...) o nr rej. (...) w wyniku zdarzenia komunikacyjnego z dnia 4 sierpnia 2011 roku (k. 8-9).

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z dyspozycją art. 436 § 2 k.c. w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody, ich samoistni posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych, a więc na zasadzie winy (art. 415 k.c.). Przepis art. 822 k.c. wskazuje zaś, iż przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zostaje zawarta umowa ubezpieczenia. Stosownie do dyspozycji art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Z przepisu art. 822 § 4 k.c. i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych wynika, że uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Świadczenie ubezpieczyciela co do zasady odpowiada wysokości doznanej przez poszkodowanego szkody w granicach jego odpowiedzialności cywilnej.

W niniejszej sprawie nie było sporu co do tego, że winę za zaistnienie zdarzenie ponosi S. K. (1), kierujący pojazdem stanowiącym przedmiotem aktualnego na chwilę zdarzenia ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów w (...) S.A.. Zdaniem sądu w okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie ulegało wątpliwości, iż pozwany ponosi odpowiedzialność za zaistniałą szkodę jako ubezpieczyciel - na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, stwierdzonej polisą o numerze (...).

W kontekście zeznań przesłuchanego w charakterze świadka A. W. (k.36), jak też S. K. (1) (k.71 -72), którzy w sposób szczegółowy opisali okoliczności wystąpienia kolizji nie ulega wątpliwości, iż do zaistnienia szkody doszło w związku z ruchem pojazdu mechanicznego – ładowarki D., która podczas wykonywania manewru cofania uderzyła w zestaw składający się z ciągnika siodłowego i naczepy kierowany przez A. W.. Pozwala to na przypisanie pozwanemu odpowiedzialności za zaistniałą i stanowiącą przedmiot postępowania w sprawie szkodę komunikacyjną.. Okoliczność, iż ładowarka wchodziła w skład przedsiębiorstwa sama w sobie nie pozwala na stwierdzenie by do zaistnienia szkody doszło w związku z ruchem przedsiębiorstwa, skoro szkoda ta wynikła z ruchu ładowarki, czyli pojazdu mechanicznego jako takiego, nie zaś z ruchu przedsiębiorstwa jako całości (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu, sygn. akt I Aca 750/12, LEX nr 1237443).

Zgodnie z art. 361 § 2 k.c. w zw. z art. 363 § 1 k.c. odszkodowanie winno zrekompensować w całości poniesioną przez poszkodowanego szkodę, przy czym w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej. Koszty niezbędne do wykonania naprawy to takie, które zostały poniesione w wyniku przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu jego używalności technicznej istniejącej przed wypadkiem przy zastosowaniu technologicznej metody odpowiadającej rodzajowi uszkodzeń pojazdu. Z kolei koszty ekonomiczne i celowe to koszty ustalone według cen części i innych materiałów koniecznych do wykonania naprawy i stawek (...) obowiązujących na rynku lokalnym. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów w miejsce uszkodzonych, to poniesione z tego tytułu wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody, jeżeli ich użycie byłoby niezbędne do usunięcia szkody. Jednocześnie należy zauważyć, iż z uwagi na kompensacyjny charakter odszkodowania naprawa przedmiotu przez poszkodowanego nie może być źródłem jego wzbogacenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.06.2003 r., sygn. akt V CKN 308/01).

W niniejszej sprawie powód powoływał się na prywatne dokumenty wskazujące na koszty naprawy – tj. fakturę VAT z dnia 10 listopada 2011 roku o nr (...) oraz fakturę VAT z dnia 2 grudnia 2011 roku o nr (...) (k. 10 -11). Sąd zważył jednocześnie, iż odszkodowanie należne od zakładu ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenia pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku usług naprawczych (por. uchwała SN z dnia 13 czerwca 2003r., III CZP 32/3). Wysokość odszkodowania przysługującego powodowi powinna zatem uwzględniać średnie stawki prac blacharsko – monterskich i lakierniczych stosowane przez warsztaty w miejscu zamieszkania poszkodowanego oraz rzeczywiste koszty zakupu części, nie zaś opierać się wyłącznie na kosztach wskazywanych przez stronę powodową. Dla oceny czy rzeczywiście dokumenty prywatne, które jedynie uprawdopodabniają stanowisko strony powodowej, są zgodne z rzeczywistością, potrzebne było poddanie wszystkich dowodów analizie w opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego.

W pisemnej opinii z dnia 19 maja 2014 roku biegły sądowy z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego S. S. podał, iż naprawa uszkodzeń ciągnika siodłowego D. (...) o numerze rejestracyjnym (...) - celem przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia z dnia 4 sierpnia 2011 roku - obejmowała wymianę dolnej skrzyni progu prawego, lewego przedłużenia progu, osłonki lewej strony, skrzynki progu prawego, stopnia dolnego prawego, spojlera bocznego prawego, dźwigni nastawnej prawej, korka wlewu oleju, pomostu prawego, lewego błotnika tylnej osi, wspornika błotnika lewego, zbiornika oleju, filtra i jarzma zbiornika oleju, oleju hydraulicznego, naprawy zderzaka prawego, ściany tylnej, siodła - sprzęgu ciągnika z naczepą, a także prace lakiernicze. Biegły, przy użyciu systemu A., uwzględniając konieczność zakupu oryginalnych części zamiennych oraz koszty robocizny, określił kosztorysowy koszt naprawy powyższych uszkodzeń na kwotę 17.086,22 zł netto (21.016,05 zł brutto). Wskazał przy tym, iż dokonując kalkulacji zastosował stawkę roboczogodziny dla prac lakierniczych i mechanicznych w wysokości 140 zł netto, stanowiącą średnią stawkę stosowaną w B. i regionie.

W ocenie Sądu przeprowadzony przez Sąd dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego S. S. pozwolił na ustalenie obiektywnego wykazu kosztów niezbędnych do przeprowadzenia naprawy ciągnika siodłowego D. (...) o numerze rejestracyjnym (...) – w celu przywrócenia go do stanu sprzed uszkodzenia. Przedstawiona opinia jest rzetelna, pełna i jasna, a przedstawione w niej wnioski i wyjaśnienia, jako logiczne, spójne i konsekwentne, są miarodajne i wystarczające dla dokonania ustaleń koniecznych do rozstrzygnięcia sporu. Powołany w sprawie biegły posiadał przy tym odpowiednie kwalifikacje oraz wieloletnie doświadczenie w zakresie objętym treścią opinii, a sporządzając opinię oparł się nie tylko na własnym doświadczeniu, ale również zasięgnął stosownych konsultacji u autoryzowanego dealera marki (...).

Pismem z dnia 9 czerwca 2014 roku pełnomocnik powoda wniósł o uzupełnienie powyższej opinii o nieuwzględnione w niej, a wynikające z faktury VAT nr (...), uszkodzenia pojazdu (k. 106). Powyższy wniosek dowodowy Sąd pominął na podstawie art. 217 § 3 k.p.c., bowiem wniosek powoda wykraczał poza zakres dochodzonego roszczenia. Zauważyć bowiem należy, iż dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy istotnym było ustalenie czy dochodzona w niniejszym postępowaniu kwota odszkodowania znajduje uzasadnienie w poniesionej przez powoda szkodzie, nie zaś całkowitego rozmiaru szkody. Wskazana okoliczność została dostatecznie wyjaśniona - z wynikiem zgodnym z twierdzeniami strony, zaś powód nie wskazał żadnej innej okoliczności uzasadniającej potrzebę przeprowadzenia takiego dowodu.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 415k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. oraz art. 34 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, uwzględniając całokształt materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania w niniejszej sprawie, zwłaszcza wnioski i spostrzeżenia zawarte w opinii biegłego, Sąd uznał, iż wartość szkody poniesionej przez powoda z uwagi na uszkodzenie ciągnika siodłowego D. (...) o numerze rejestracyjnym (...) - w związku ze zdarzeniem z dnia 4 sierpnia 2011 roku - wyniosła co najmniej kwotę 17.086,22 zł. W związku z powyższym żądanie zasądzenia tytułem należnego powodowi odszkodowania od pozwanego na rzecz powoda powyższej kwoty (stanowiące roszczenie częściowe) jako w pełni uzasadnione podlegało uwzględnieniu w całości.

Zgodnie z art. 817 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku (§1). Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe (§2). Zgłoszenie szkody ubezpieczycielowi nastąpiło w dniu 9 sierpnia 2011 roku (k.28), zaś pismem z dnia 26 sierpnia 2011 roku pozwany odmówił wypłaty odszkodowania (k. 57). Z uwagi na powyższe Sąd uznał, iż roszczenie o zapłatę odszkodowania stało się wymagalne najpóźniej z upływem 30 dni od dnia zgłoszenia, tj. z dniem 9 września 2011 roku. Z uwagi jednak, iż powód wnosił o zasądzenie odsetek od dnia 12 października 2011 roku do dnia zapłaty, sąd orzekł w tym przedmiocie zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach postępowania sąd orzekł w oparciu o dyspozycję art. 98 § 1 k.p.c. – zgodnie z zasadą ponoszenia odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwany przegrał sprawę w całości, a więc na nim ciążył obowiązek zwrotu powodowi poniesionych kosztów procesu. Na zasądzone koszty składa się uiszczona przez niego opłata sądowa w wysokości łącznej wysokości 855 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2.400,00 złotych.

Koszty zastępstwa procesowego ustalone zostały zgodnie z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.).

Na mocy art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594 z późn. zm.) w zw. z art. 98 § 1 k.p.c., biorąc przy tym pod uwagę wynik procesu, Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w S., tytułem poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa kosztów sądowych związanych z przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego – brakującą kwotę 32 złotych.